Το Σωματείο «Γαία» για το ορυχείο Αχλάδας

Το Ορυχείο της Αχλάδας, με τη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα, λειτουργεί από το 1980. Τριάντα συνεχή χρόνια με το ίδιο καθεστώς εργασίας, κυρίως, λόγω της ποικιλομορφίας του εδάφους.
Οι ιδιοκτήτες φορτηγών/εργαζόμενοι του ορυχείου αφήσαμε χρόνια πριν τις γεωργικές και κτηνοτροφικές μας εργασίες, δώσαμε τα χωράφια μας και αγοράσαμε μηχανήματα για να επενδύσουμε σε αυτόν τον τόπο, γιατί είναι ο τόπος μας.
Χρόνια ολόκληρα οι αμοιβές μας προκύπτουν από τα δρομολόγια που κάνουμε ημερησίως και όχι από τα κυβικά που μεταφέρουμε και αυτό συμβαίνει τόσο εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του εδάφους που προαναφέραμε, όσο και εξαιτίας της πληθώρας των εταιρειών που υπάρχουν (85 εταιρείες/ ατομικές, Ε.Ε, Ο,Ε).
Μετά από την τετράμηνη καθήλωσή μας, η Εταιρεία “Λιγνιτωρυχεία Αχλάδας” (Παυλίδης) τοποθετώντας ως υπεργολάβο την κοινοπραξία Άκτωρ/ Τέρνα, μας διαβεβαίωνε πως το καθεστώς εργασίας θα παρέμενε ίδιο. Λίγο μετά την αποπληρωμή μας, όλες οι διαβεβαιώσεις εξαφανίστηκαν και προέκυψε νέο καθεστώς εργασίας, το οποίο προβλέπει αμοιβή βάσει κυβικού, πράγμα αδύνατο λόγω των αγκυλώσεων που ήδη αναφέραμε.
Έχουμε την τύχη η δουλειά μας να αφορά σε εθνικό μας πλούτο και την εκτελούμε με μεγάλη αγάπη. Είναι αδιανόητο για μας, που ζούμε και εργαζόμαστε σ’ αυτό το μέρος, να υποδεχόμαστε εταιρείες ως Μεσσίες, οι οποίες χρησιμοποιούν το εργατικό κέντρο, την αστυνομία, τους ίδιους τους συναδέλφους μας ως μοχλούς και ομάδες πίεσης για να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα.
Το δίκιο δεν έχει ούτε χρώματα, ούτε κόμματα. Είναι η κινητήριος δύναμη που μας κάνει να διεκδικούμε τα αυτονόητα και σίγουρα στην περίπτωσή μας υπάρχουν αυτονόητα. Αυτονόητα, που κάποιοι μια μέρα, αποφάσισαν πως πρέπει να παζαρέψουμε. Παζαρεύονται όμως τα αυτονόητα; Παζαρεύεται το δίκιο; Η απάντησή μας είναι πως όχι δεν παζαρεύεται τίποτα.
Τέσσερις μήνες ήμασταν απλήρωτοι. Τέσσερις μήνες απλήρωτοι για δύο μήνες δουλειάς και δύο μήνες αναγκαστικής ανεργίας. Τέσσερις μήνες, γινόμασταν μέρος ενός προβλήματος, γιατί κάποιοι έψαχναν να βρουν εξιλαστήρια θύματα, για να καλύψουν την όποια κακοδιαχείριση.
Θα σκεφτεί ο καθένας, πως ζούμε μέσα στην ελεύθερη αγορά, πως πρέπει να λειτουργούμε με τους όρους της μέσα στην κρίση, πως πρέπει να νερώνουμε το κρασί μας, όμως όχι. Φτάνει η κοροϊδία τους, τέλειωσε η ανοχή μας.
Δεν είμαστε πλούσιοι, ούτε παλεύουμε για τον πλουτισμό μας. Καθημερινά αγωνιζόμαστε για να φέρουμε το ψωμί στο σπίτι μας, για να μεγαλώσουμε με αξιοπρέπεια τα παιδιά μας. Είμαστε εργαζόμενοι, είμαστε επαγγελματίες, είμαστε ακόμα ένα κομμάτι της κοινωνίας που αυτήν τη στιγμή αιμορραγεί. Χθες ήταν κάποιοι άλλοι, συγγενείς μας, φίλοι μας, γνωστοί ή άγνωστοι δεν έχει σημασία, σήμερα είμαστε εμείς, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι.
Οι θεσμικοί εκπρόσωποί μας, οι φορείς μας, οι άνθρωποι που όλοι μαζί, τους τοποθετούμε στις θέσεις τους, για να διαχειρίζονται καλύτερα τις ζωές μας, για άλλη μια φορά ήταν απόντες. Εκ των πραγμάτων όφειλαν να είναι μαζί μας. Όχι γιατί είμαστε κάτι διαφορετικό, αλλά γιατί έχουμε δίκιο. Γιατί τελικά, είναι άδικο να χαθεί έστω και μια θέση εργασίας. Γιατί τελικά, είναι άδικο να χαθεί ακόμα ένα κάτι, μέσα στα τόσα κάτι που χάνουμε κάθε μέρα.

Για το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΦΟΡΤΗΓΩΝ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ Π.Ε. ΦΛΩΡΙΝΑΣ «ΓΑΙΑ»
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΚΑΡΥΠΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ