Ελλάδα Άνω Καλλινίκης

Η ομάδα μετά έναν αγώνα

(δεκαετία ’90)

Η πρώτη επαφή με την ομάδα ξεκίνησε το 1971, βλέποντας μια φωτογραφία δίπλα στο καθρέφτη στο καφενείο του Μοκίκα, στο χωριό Νίκη «Ελλάδα Άνω Καλλινίκης 1961». Στη φωτογραφία αναγνώρισα τρία άτομα: Νικόλαο Μπαλάκα, Αθανάσιο Τσαντέφσκη και Σίμο Ιωαννίδη. Οι υπόλοιποι μάλλον θα είναι κάτοικοι εξωτερικού. Γύρω στα 1972, άρχισα να παρακολουθώ την ομάδα του χωριού να παίζει ποδόσφαιρο, εντός και εκτός έδρας. Ήτανε το κοινωνικό γεγονός του χωριού- κάθε αγώνας ένα μικρό πανηγύρι, τα όργανα μόνο λείπανε. Αγνά χρόνια. Παίκτες και φίλαθλοι, από τη δουλειά στα χωράφια, συναντιούνται στο γήπεδο για να δώσουν αγώνα. Η ανταμοιβή των παικτών δεν ήταν χρηματική. Ένα αναψυκτικό απ’ το καφενείο του Παντελή Μαυρόπουλου αρκούσε. Στα παιχνίδια εκτός έδρας υπήρχε πρόβλημα μετακίνησης λόγω έλλειψης αυτοκινήτου. (Εκείνη την εποχή ο Θόδωρος Ιωαννίδης διατηρούσε ΤΑΧΙ μαζί με τον αδελφό του Πέτρο). Πάρα πολλές φορές, ο Θόδωρος, έκανε τη μετάβαση εμάς των παιδιών σε άλλο χωριό χωρίς να παίρνει χρήματα ή μόνο με την πληρωμή των καυσίμων, απ’ όσο θυμάμαι, ποτέ δεν πληρώσαμε κανονικά. Να’ σαι καλά Θόδωρε!
Το 1983 η ομάδα πήρε τον πρώτο επίσημο τίτλο κύπελλο ΕΠΣΜ Φλώρινας κερδίζοντας την ομάδα του Φιλώτα. Εγώ έλειπα, δεν είδα τον αγώνα, αλλά έμαθα ότι στο χωριό στήθηκε μεγάλο γλέντι όπως γιορτάζουν οι Γαλάτες στον Αστερίξ. Μέχρι και η γιαγιά μου η Βασιλική Τσομπανοπούλου χάρηκε και με πήρε τηλέφωνο στο εξωτερικό για να μου αναγγείλει το ευχάριστο γεγονός «Παυλάκη, πήραμε το κύπελλο, κερδίσαμε τον Φιλώτα». Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που αναφέρθηκε σε αθλητικό γεγονός.
Τα επόμενα χρόνια η ομάδα είχε πολλές διακρίσεις στο τοπικό πρωτάθλημα. Έπαιξε και Δ’ Εθνική αρκετές φορές. Το 2011 στέφθηκε ξανά κυπελλούχος ΕΠΣΜ Φλώρινας.
Τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια ζω Θεσσαλονίκη. Κάθε Δευτέρα διάβαζα αθλητική εφημερίδα και έψαχνα τα αποτελέσματα της ομάδας. Μετά έπαιρνα τηλέφωνο τον Τάκη Βασιλειάδη και τον ρωτούσα πώς έπαιξε η ομάδα.

Περιστατικά που έζησα ευχάριστα:
ΤΑΚΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (Kόζαρ): τερματοφύλακας. Πολλές φορές είχε χτυπήσει το κεφάλι του στο δοκάρι στην προσπάθειά του να μη δεχτεί γκολ. Σε έναν αγώνα στο Βαρικό έφαγε γελοίο γκολ . Τον ρωτά ο αμυντικός: «Τάκη, τι κάνεις;» κι εκείνος απαντά: «Mε μπερδεύει η μπάλα, τη βλέπω διπλή».
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΛΑΔΕΝΗΣ (Τόλης): Σε έναν αγώνα στη Φλώρινα ήρθε με το κουστούμι. Για να παίξει, έβαλε από πάνω φόρμα. Σε μια φάση δέχτηκε ένα εύκολο γκολ και, όταν ρωτήθηκε πώς δεν το απέφυγε, απάντησε: «Άφησα την μπάλα να περάσει, για να μη λερώσω το κουστούμι μου».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΑΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (Μπούρτσικ): Σε φιλικό αγώνα με τον Πολυπλάτανο, ήταν διαιτητής. Σε ένα κόρνερ της ομάδας έβαλε γκολ με κεφαλιά στην ομάδα του Πολυπλατάνου. Δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι έγινε καταλάθος. Στο τέλος το γκολ μέτρησε. Είχε πολύ γέλιο.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΝΟΣ: Έπαιξε λίγες φορές τερματοφύλακας. Σε ένα φιλικό αγώνα έβγαλε τα παπούτσια και όποιος πλησίαζε στη περιοχή του τα πετούσε. Χαριτολογώντας έλεγε: «Όποιος πλησιάσει, παπούτσι τον περιμένει».
ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΟΜΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ: Το 1983 έκανε 2.200 χιλιόμετρα για να βοηθήσει στον τελικό την ομάδα του εναντίον του Φιλώτα. Εκείνη τη φορά και με τη βοήθεια του , η ομάδα κέρδισε τον πρώτο επίσημο τίτλο (ΕΠΣΜ Φλώρινας).
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: Πρόσφατα στο τελικό με την Αχλάδα, 2011, διαπληκτίστηκε με φιλάθλους της Αχλάδας, όταν κάποιοι πήγαν να κατεβάσουν το πανό της ομάδας. Εκείνη τη στιγμή τα έβαλε με όλους και με όλα. Το ζούσε, δεν φοβόταν τίποτα. Τον αισθάνθηκα, λόγω του σωματότυπου του, σαν τον Ηρακλή της μυθολογίας.

Ένα δυσάρεστο περιστατικό:
ΘΩΜΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Σε έναν αγώνα με τη Μελίτη τραυματίστηκε σοβαρά στη διεκδίκηση μιας κεφαλιάς. Συγκρούστηκε με αντίπαλο παίκτη στο κεφάλι. Ήταν μια τρομερή σκηνή, ο τόπος γέμισε αίματα, ο αδελφός του- ο Δημήτρης-είχε κλονιστεί .

Παίκτες (σταθμός στην ιστορία της ομάδας):
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, (Κρόιφ): Όσοι τον θυμούνται δεν ξεχνούν τα χρυσαφένια του μαλλιά που ανέμιζαν καθώς έτρεχε μέσα στο γήπεδο. Ήτανε το κάτι άλλο, ένας παίκτης όνειρο. Μπορούσε να κερδίσει τον αγώνα μόνος του. Ακόμα έχω ζωντανή την ανάμνησή του. Κρίμα, έφυγε νωρίς!
ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, (Κούδας): Ένας παίκτης μυαλωμένος που η κάθε του κίνηση στο παιχνίδι είχε σκοπιμότητα. Λόγω της θέσης που έπαιζε θα έπρεπε να τον φωνάζουν Μπεκεμπάουερ και όχι Κούδα. Όταν πλησίαζε τα σαράντα, έπαιζε σέντερ- φορ και για πλάκα έβαζε δυο γκολ σε κάθε αγώνα. Βαρέθηκε και σταμάτησε. Είχε την τύχη να είναι συμπαίκτης με το γιό του, Γιώργο, σε πολλούς αγώνες.
ΠΕΤΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ (παππούς): Οι αντίπαλοι τον φώναζαν έτσι, γιατί από μικρός είχε αραιά μαλλιά. Χρόνια ατελείωτα προσφοράς στην ομάδα και σαν παίκτης και σαν παράγοντας, πάντα ανιδιοτελώς. Αυτός ξεκίνησε με τα οράματά του και κατάφερε η ομάδα να εδραιωθεί στην περιοχή. Έφερε πρώτος προπονητή για να μπουν τα θεμέλια τα οποία κράτησαν πολλά χρόνια.
ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: Πολύ ικανός παίκτης- αεράτος. Δε θα λησμονήσω ότι σε έναν αγώνα στον Παπαγιάννη, έκανε τους Παπαγιαννήτες να δοκιμάσουν να τον μαρκάρουν ένας- ένας, αλλά δεν τα κατάφεραν. Εκείνη η μέρα ήταν όνειρο.
Να με συγχωρέσουν οι ατελείωτοι ποδοσφαιριστές, παράγοντες και προπονητές που έχουν προσφέρει σε αυτή την ομάδα και δεν τους μνημονεύω. Αναφέρομαι πάντα σε προσωπικά βιώματα και αισθήματα . Επιθυμία μου θα ήταν τα νέα παιδιά να ξαναφτιάξουν την ομάδα.

Ηλιάδης Παύλος