Η Φλώρινα μας, πριν από δύο τουλάχιστον δεκαετίες ήταν μια πολύ όμορφη πόλη με ακόμα ωραιότερους ανθρώπους, περισσότερη φυσική ομορφιά, γραφικά κτίσματα και έντονη ζωή. Πράγματι ήταν πιο όμορφη σαν πόλη, άλλωστε όλοι έχουμε παρατηρήσει φωτογραφίες της τότε παλαιάς Φλώρινας, όλοι έχουμε ακούσει διηγήσεις από τους γονείς μας για την ζωή, την επικοινωνία των Φλωρινιωτών, τις πλάκες τους, τις εξόδους τους, τις εκδρομές τους… τις χαρές, τις λύπες τους, τις οποίες και μοιράζονταν και πάντα αλληλοστηρίζονταν.
Η Φλώρινα τότε απαρτίζονταν από ευγενείς ανθρώπους που ήταν δεμένοι μεταξύ τους, αφού όπως είναι γνωστό η πόλη ήταν - και είναι - μικρή σε έκταση και σε πληθυσμό, επομένως όλοι γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους!! Πολλές από τις ιστορίες που ακούμε άλλοτε τις κοροϊδεύουμε εμείς οι νεότεροι, άλλοτε όμως τις θαυμάζουμε και αναρωτιόμαστε γιατί κι εμείς να μην είμαστε τόσο δεμένοι κι ενωμένοι όπως ήταν τότε οι γονείς αλλά και οι παππούδες μας…
Βέβαια δεν ήταν πάντοτε όλα τόσο ρόδινα και αγγελικά πλασμένα όσο τα φανταζόμαστε εμείς σήμερα, ωστόσο οι εποχές εκείνες διέφεραν με την δική μας σημερινή εποχή κι οι άνθρωποι ζούσαν σαφώς ευτυχέστερα και αγνότερα. Η μόνη ίσως κοινή ή παραπλήσια παράμετρος με εκείνες τις εποχές είναι το παιχνίδι.. το γνήσιο παιχνίδι της όμορφης εκείνης παιδικής ηλικίας στις γραφικές και αγαπημένες μας γειτονιές, τις αλάνες, τις αυλές των σχολείων, τα γήπεδα με τις καταστροφικές μπάλες που σηματοδοτούσαν την μέγιστη απειλή για ορισμένα κεφάλια, παράθυρα, τζάμια και πάει λέγοντας…. Ξέρουμε εμείς,….!!!! Ακόμα και το λεγόμενο μπουγέλο κάθε καλοκαίρι στο τέλος της σχολικής χρονιάς αποτελεί μια κοινή με τους πρεσβύτερους εμπειρία. Μια ακόμη γλυκιά και αγνή γεμάτη γέλιο συνήθεια.. Οι νυχτερινές καντάδες όμως εκείνων των ετών, οι παρέες πολλών ατόμων συνοδευόμενες από μελωδικές κιθάρες, τα τραγούδια που ακολουθούσαν άλλοτε με μπύρες κι άλλοτε με ωραίο, γλυκό κόκκινο κρασί, τσίπουρο, τα όχι και τόσο πονηρά πειράγματα, οι ατελείωτες ώρες γέλιου, το καλαμπούρι και οι φάρσες σε ζευγαράκια, μαγαζάτορες και γείτονες…; όχι θα απαντούσαμε αμφότεροι και οι παλαιότεροι και οι νεότεροι.
Εμείς ως η νέα γενιά της Φλώρινας αναμφίβολα δεν βιώσαμε τόσο όμορφες και ανέμελες εμπειρίες όσο οι μεγαλύτεροί μας. Ίσως κι εμείς σε μεγαλύτερη εφηβική ηλικία καθίσαμε στο γραφικό ποτάμι, τον Σακουλέβα μας συζητώντας, παίζοντας και τραγουδώντας όταν υπήρχε βέβαια ένας κιθαρίστας στην παρέα μας.. αλλά κατά βάση τα τραγούδια μας, ο χαβαλές και η καλοπέραση λάμβαναν και λαμβάνουν χώρα στα κουλτουριάρικα μαγαζιά της πόλης βλ . Δον Κιχώτης άλλοτε Γιάζι, Οδός Ονείρων κ.α. Βέβαια είμαστε και λίγο κάγκουρες με τα κλασσικά νυχτερινά μαγαζιά τύπου YAB κ.α. που χτυπιόμαστε κυριολεκτικά και γινόμαστε μούσκεμα απ τον χορό και φυσικά όλα αυτά με το αναπόσπαστο κομμάτι της καφρίλας που συνοδεύει κάθε έξοδό μας. Πράγμα και το οποίο ευχαριστιόμαστε ιδιαίτερα ορισμένες φορές. Μην ξεχνάμε όμως ότι αυτή είναι η δική μας πινελιά, το δικό μας χαρακτηριστικό στη γενιά αυτή που ανήκουμε.
Το αρνητικό μας θα λέγαμε ότι είναι η υπέρτατη κατρακύλα στο τέλος ορισμένων εξόδων με τις απανωτές φασαρίες (π.χ. για γκόμενες –ίου- ), το ξύλο και φυσικά την αστυνομία που μας μαζεύει μπας και αφήσουμε ήσυχους τους γύρω γείτονες του εκάστοτε μέρους διασκέδασης. Τα μπινελίκια πάνε κι έρχονται σε τέτοιες περιπτώσεις.. είτε από τους γείτονες, είτε από τους αστυνομικούς, είτε από τους ξάγρυπνους γονείς και φυσικά από εμάς τους ίδιους, ξεσπώντας έτσι ένα θέατρο παραλόγου με πολύ γέλιο .Όλοι έχουν ένα δίκιο πάντως, (ασχέτως αν εμείς βγαίνουμε πάντα φταίχτες επειδή το ορίζει ο γονεϊκός κανόνας ) να τα λέμε κι αυτά !!!
H μόνη ίσως παλιά συνήθεια, η οποία επανέρχεται και την υιοθετούμε κι εμείς σήμερα καθώς οικονομικά μας συμφέρει (η σύνταξή μας είναι πενιχρή ζούμε και σε καιρούς οικονομικής κρίσης μην ξεχνιόμαστε, αφήστε τι λέει ο Πάγκαλος), δεν είναι άλλη από τα ζεστά, παρεϊστικα ουζερί και ταβερνάκια. Εκεί το κλίμα αλλάζει, οι φιλικοί δεσμοί αποκτούν μεγαλύτερες βάσεις, ο χαβαλές πάει κι έρχεται, τα τραγούδια, το καλό ποτό μεθάνε το μυαλό και τρόπον τινά ερχόμαστε πιο κοντά στην νεανική ζωή των γονέων μας με το δικό μας προσωπικό στίγμα.
Πάρα ταύτα όμως, τα γεγονότα που βιώνουμε, οι κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συγκυρίες, -διότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε σε μια δύσκολη εποχή όπως αυτή-, μας έχει αποξενώσει, μας έχει αποθαρρύνει, μας έχει στρεβλώσει και θα έλεγα μας έχει μετατρέψει σε άβουλα και δυστυχή όντα. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι ειδήσεις, τα ΜΜΕ, οι πληροφορίες, το διαδίκτυο μας περικλείουν ασφυκτικά με κύρια συνέπεια την απομάκρυνσή μας από την πραγματική έννοια της ζωής και ίσως γι αυτό δεν μας περιβάλλει η αγνότητα και η παιδικότητα των προηγούμενων δεκαετιών. Ίσως γι αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε πώς δεν γευόμαστε την γλύκα της ζωής.. Υπάρχει όμως ένα καλό στην όλη η υπόθεση που μας απογειώνει βοηθώντας μας να μάθουμε να ζούμε… και δεν είναι άλλο από το αγαθό της φοιτητικής ζωής, η οποία με τη σειρά της παρέα με την ανώτερη μόρφωση διευρύνει τους ορίζοντες της σημερινής νεολαίας και την οδηγεί στα ξέφρενα μονοπάτια της λεγόμενης καλοπέρασης και στην επιθυμία της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, όπου εκεί, ναι εκεί στη Φλώρινα την ορεινή, όλα τα τσακάλια συναντώνται και πάλι και μαθαίνουν να περνούν καλά παρέα γεμίζοντας την πόλη ζωή, κάνοντας αστεία, ατελείωτες κραιπάλες και κέφι. Σημειωτέον (για να μην αφήσουμε και κανέναν παραπονεμένο) προσφέρουμε χαρά στις οικογένειές μας, τους πρεσβύτερους που λέγαμε…
Μπορεί να μην βιώσαμε τις καλές, ανέμελες και αγνές εποχές, μπορεί να μην είμαστε τόσο καλά παιδιά όσο οι παλαιότεροι, μπορεί να μην ζήσαμε στο πετσί μας τις δικές τους δύσκολες εποχές, ξέρουμε όμως κάτι….. φοιτήσαμε στις ίδιες σχολικές μονάδες, διδαχτήκαμε από τους ίδιους καθηγητές, περάσαμε από τα ίδια Φλωρινιώτικα μονοπάτια, μεθύσαμε σε πολλά κοινά σημεία, πανηγύρια, τοπικές παραδόσεις, κέντρα διασκέδασης (χαμαιτυπεία τα λένε οι σούπερ γιαγιάδες) και ναι… είμαστε τα παιδιά των παλιών Φλωρινιωτών, η νέα τάξη πραγμάτων!!!!
(Υ.Γ. Δεν ξέρω αν θα είναι για καλό )
Ι.Ν.Τ
Η Φλώρινα τότε απαρτίζονταν από ευγενείς ανθρώπους που ήταν δεμένοι μεταξύ τους, αφού όπως είναι γνωστό η πόλη ήταν - και είναι - μικρή σε έκταση και σε πληθυσμό, επομένως όλοι γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους!! Πολλές από τις ιστορίες που ακούμε άλλοτε τις κοροϊδεύουμε εμείς οι νεότεροι, άλλοτε όμως τις θαυμάζουμε και αναρωτιόμαστε γιατί κι εμείς να μην είμαστε τόσο δεμένοι κι ενωμένοι όπως ήταν τότε οι γονείς αλλά και οι παππούδες μας…
Βέβαια δεν ήταν πάντοτε όλα τόσο ρόδινα και αγγελικά πλασμένα όσο τα φανταζόμαστε εμείς σήμερα, ωστόσο οι εποχές εκείνες διέφεραν με την δική μας σημερινή εποχή κι οι άνθρωποι ζούσαν σαφώς ευτυχέστερα και αγνότερα. Η μόνη ίσως κοινή ή παραπλήσια παράμετρος με εκείνες τις εποχές είναι το παιχνίδι.. το γνήσιο παιχνίδι της όμορφης εκείνης παιδικής ηλικίας στις γραφικές και αγαπημένες μας γειτονιές, τις αλάνες, τις αυλές των σχολείων, τα γήπεδα με τις καταστροφικές μπάλες που σηματοδοτούσαν την μέγιστη απειλή για ορισμένα κεφάλια, παράθυρα, τζάμια και πάει λέγοντας…. Ξέρουμε εμείς,….!!!! Ακόμα και το λεγόμενο μπουγέλο κάθε καλοκαίρι στο τέλος της σχολικής χρονιάς αποτελεί μια κοινή με τους πρεσβύτερους εμπειρία. Μια ακόμη γλυκιά και αγνή γεμάτη γέλιο συνήθεια.. Οι νυχτερινές καντάδες όμως εκείνων των ετών, οι παρέες πολλών ατόμων συνοδευόμενες από μελωδικές κιθάρες, τα τραγούδια που ακολουθούσαν άλλοτε με μπύρες κι άλλοτε με ωραίο, γλυκό κόκκινο κρασί, τσίπουρο, τα όχι και τόσο πονηρά πειράγματα, οι ατελείωτες ώρες γέλιου, το καλαμπούρι και οι φάρσες σε ζευγαράκια, μαγαζάτορες και γείτονες…; όχι θα απαντούσαμε αμφότεροι και οι παλαιότεροι και οι νεότεροι.
Εμείς ως η νέα γενιά της Φλώρινας αναμφίβολα δεν βιώσαμε τόσο όμορφες και ανέμελες εμπειρίες όσο οι μεγαλύτεροί μας. Ίσως κι εμείς σε μεγαλύτερη εφηβική ηλικία καθίσαμε στο γραφικό ποτάμι, τον Σακουλέβα μας συζητώντας, παίζοντας και τραγουδώντας όταν υπήρχε βέβαια ένας κιθαρίστας στην παρέα μας.. αλλά κατά βάση τα τραγούδια μας, ο χαβαλές και η καλοπέραση λάμβαναν και λαμβάνουν χώρα στα κουλτουριάρικα μαγαζιά της πόλης βλ . Δον Κιχώτης άλλοτε Γιάζι, Οδός Ονείρων κ.α. Βέβαια είμαστε και λίγο κάγκουρες με τα κλασσικά νυχτερινά μαγαζιά τύπου YAB κ.α. που χτυπιόμαστε κυριολεκτικά και γινόμαστε μούσκεμα απ τον χορό και φυσικά όλα αυτά με το αναπόσπαστο κομμάτι της καφρίλας που συνοδεύει κάθε έξοδό μας. Πράγμα και το οποίο ευχαριστιόμαστε ιδιαίτερα ορισμένες φορές. Μην ξεχνάμε όμως ότι αυτή είναι η δική μας πινελιά, το δικό μας χαρακτηριστικό στη γενιά αυτή που ανήκουμε.
Το αρνητικό μας θα λέγαμε ότι είναι η υπέρτατη κατρακύλα στο τέλος ορισμένων εξόδων με τις απανωτές φασαρίες (π.χ. για γκόμενες –ίου- ), το ξύλο και φυσικά την αστυνομία που μας μαζεύει μπας και αφήσουμε ήσυχους τους γύρω γείτονες του εκάστοτε μέρους διασκέδασης. Τα μπινελίκια πάνε κι έρχονται σε τέτοιες περιπτώσεις.. είτε από τους γείτονες, είτε από τους αστυνομικούς, είτε από τους ξάγρυπνους γονείς και φυσικά από εμάς τους ίδιους, ξεσπώντας έτσι ένα θέατρο παραλόγου με πολύ γέλιο .Όλοι έχουν ένα δίκιο πάντως, (ασχέτως αν εμείς βγαίνουμε πάντα φταίχτες επειδή το ορίζει ο γονεϊκός κανόνας ) να τα λέμε κι αυτά !!!
H μόνη ίσως παλιά συνήθεια, η οποία επανέρχεται και την υιοθετούμε κι εμείς σήμερα καθώς οικονομικά μας συμφέρει (η σύνταξή μας είναι πενιχρή ζούμε και σε καιρούς οικονομικής κρίσης μην ξεχνιόμαστε, αφήστε τι λέει ο Πάγκαλος), δεν είναι άλλη από τα ζεστά, παρεϊστικα ουζερί και ταβερνάκια. Εκεί το κλίμα αλλάζει, οι φιλικοί δεσμοί αποκτούν μεγαλύτερες βάσεις, ο χαβαλές πάει κι έρχεται, τα τραγούδια, το καλό ποτό μεθάνε το μυαλό και τρόπον τινά ερχόμαστε πιο κοντά στην νεανική ζωή των γονέων μας με το δικό μας προσωπικό στίγμα.
Πάρα ταύτα όμως, τα γεγονότα που βιώνουμε, οι κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συγκυρίες, -διότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε σε μια δύσκολη εποχή όπως αυτή-, μας έχει αποξενώσει, μας έχει αποθαρρύνει, μας έχει στρεβλώσει και θα έλεγα μας έχει μετατρέψει σε άβουλα και δυστυχή όντα. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι ειδήσεις, τα ΜΜΕ, οι πληροφορίες, το διαδίκτυο μας περικλείουν ασφυκτικά με κύρια συνέπεια την απομάκρυνσή μας από την πραγματική έννοια της ζωής και ίσως γι αυτό δεν μας περιβάλλει η αγνότητα και η παιδικότητα των προηγούμενων δεκαετιών. Ίσως γι αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε πώς δεν γευόμαστε την γλύκα της ζωής.. Υπάρχει όμως ένα καλό στην όλη η υπόθεση που μας απογειώνει βοηθώντας μας να μάθουμε να ζούμε… και δεν είναι άλλο από το αγαθό της φοιτητικής ζωής, η οποία με τη σειρά της παρέα με την ανώτερη μόρφωση διευρύνει τους ορίζοντες της σημερινής νεολαίας και την οδηγεί στα ξέφρενα μονοπάτια της λεγόμενης καλοπέρασης και στην επιθυμία της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, όπου εκεί, ναι εκεί στη Φλώρινα την ορεινή, όλα τα τσακάλια συναντώνται και πάλι και μαθαίνουν να περνούν καλά παρέα γεμίζοντας την πόλη ζωή, κάνοντας αστεία, ατελείωτες κραιπάλες και κέφι. Σημειωτέον (για να μην αφήσουμε και κανέναν παραπονεμένο) προσφέρουμε χαρά στις οικογένειές μας, τους πρεσβύτερους που λέγαμε…
Μπορεί να μην βιώσαμε τις καλές, ανέμελες και αγνές εποχές, μπορεί να μην είμαστε τόσο καλά παιδιά όσο οι παλαιότεροι, μπορεί να μην ζήσαμε στο πετσί μας τις δικές τους δύσκολες εποχές, ξέρουμε όμως κάτι….. φοιτήσαμε στις ίδιες σχολικές μονάδες, διδαχτήκαμε από τους ίδιους καθηγητές, περάσαμε από τα ίδια Φλωρινιώτικα μονοπάτια, μεθύσαμε σε πολλά κοινά σημεία, πανηγύρια, τοπικές παραδόσεις, κέντρα διασκέδασης (χαμαιτυπεία τα λένε οι σούπερ γιαγιάδες) και ναι… είμαστε τα παιδιά των παλιών Φλωρινιωτών, η νέα τάξη πραγμάτων!!!!
(Υ.Γ. Δεν ξέρω αν θα είναι για καλό )
Ι.Ν.Τ
τι ωραια που τα λες αγαπητε-η,μερος των ανθρωπων ομως περασε δυστηχως μια κακη νοοτροπια στην Φλωρινα και η οποια ακομα συνεχιζεται...και μετα ηρθε ο Καλλικρατης και περασανε ακομα χειροτερες νοοτροπιες!δεν γυριζει πισω αυτο νεα δεδομενα νεες νοοτροπιες αλλα,αλλα ολα τα ιδια μενουν!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΗ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΑΛΟΙΩΘΗΚΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΧΩΡΙΚΩΝ - ΣΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ - ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΗΓΕΤΩΝ ΜΕ ΣΘΕΝΟΣ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ Η ΦΛΩΡΙΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΛΛΩΝ ΠΟΛΕΩΝ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα 15 τελευταία χρόνια έχω διαπιστώσει ως παλαιός Φλωρινιώτης πλέον ( αγγίζω τα 50) ότι η Φλώρινα βίωσε και βιώνει τα χειρότερα χρόνια παρακμής , αποσύνθεσης και υποβάθμισης. Από την απλή καθημερινότητα μας μέχρι πολυσύνθετες πολυπλοκότητες στην πορεία της η Φλώρινα έχασε την αίγλη που είχε πέραν κάποιων ελαχίστων αναλαμπών επανάκαμψης. Σε αυτό συνέβαλαν πολλοί παράγοντες από την αλλαγή σκέψης των πολιτών μέχρι την κατάργηση δομών , την ολέθρια επιβολή σχεδίου Καλλικράτης. Την τελειωτική βολή προσέθεσε η οικονομική κρίση, η διαφυγή κεφαλαίων και ανθρώπων προς το εξωτερικό η εσωτερικό της ενδοχώρας ( κυρίως προς την Θεσσαλονίκη) η ακατάστατη διαχείριση πόρων σε ευτελείς σκοπούς για την κεφαλαιοποίηση προσωπικών επιθυμιών λίγων και εκλεκτών, η αστυφιλια, η έλλειψη κυρίως αγάπης για τον τόπο που γεννηθήκαμε , η καλλιέργεια νοσηρών αντιλήψεων του στυλ "να ψοφήσει η...κατσίκα του διπλανού μου" και πολλά άλλα που όσοι ζούμε στην Φλώρινα τα γνωρίζουμε και τα έχουμε βιώσει στο πετσί μας. Αδιευκρίνιστος πλέον είναι ο ..ορίζοντας το μέλλον και η προοπτική της Φλώρινας. Ο ΄Θεόδωρος Αγγελόπουλος "κάτι" γνώριζε πριν 20 χρόνια και γύρισε εδώ το "Μετέωρο βήμα του Πελαργού" μα κυρίως το "Τοπίο στην Ομίχλη" Ειδικά η τελευταία σκιαγραφεί για όσους είναι μυημένους σε αυτό που λέγεται Φλώρινα την πορεία της περιοχής μας που τείνει παρόλο τον πλούτο της γής και των ανθρώπων που διαθέτει να καταντήσει αν δεν καταντήσαμε ήδη σε μία ξεχασμένη επαρχία της Ελλάδας η οποία ρεμβάζει κοιτώντας άλλωτε προς τα...Μπίτολα και άλλωτε προς τα μνήματα ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια άλλη εκδοχή είναι οτι τα τέκνα των ατόμων που απάρτιζαν την παλαιά Φλώρινα και κινουνταν στον επιστημονικό, επιχειρηματικό, πολιτικό και βιοτεχνικό χώρο, μεγάλωσαν και θέλησαν να ανατρέψουν τις ισσοροπίες. Εγιναν ΄΄ισοι΄΄ με τους συνομίληκους τους, πάλαι ποτέ παιδικούς φίλους, μόνο ως προς την απόκτηση ενός πανεπιστημιακού τίτλου, ανεξαρτήτου κατεύθυνσης και πέρασαν ελέω πτυχίου-άσχετως βαθμολογίας και βαρύτητας- στην σφαίρα των μορφωμένων. Τα παιδιά αυτά, στην πλειοψηφία τους κακέτυπα των προγόνων τους, υπερεκτίμησαν εαυτόν και ως αιθεροβάμωνες νόμισαν οτι η ζωή και εν προκειμένω η Φλώρινα τους χρωστάει.! Θεσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, προνόμοια, όμορφες συζύγους, life style (τρομαρα τους στην Φλώρινα), λεφτά, ταξίδια, πολυμηνες διακοπές κλπ.. Για να υποστηρίξουν τη νέα πραγματικότητα, λίγο μετά αφού ανακάλυψαν τί έχουν μέσα στο βρακί τους, άρχισαν να ΄΄ψηλώνουν΄΄ χωρίς όμως υπόβαθρο. Κάθε φορά λίγο ακόμα, αρκεί να είναι πάνω από τον προηγούμενο. Ολο αυτό το διάστημα η προηγούμενη γενιά τους, βλέποντας τα χάλια τους, λούφαζε στην άκρη και στην ηλικία της, απογοητευμένη από το προδιεγραμμένο πλέον μέλλον. Ολη αυτή η κατάσταση που δημιουργήθηκε πριν από εικοσι χρόνια και υμνεί ο αρθρογράφος, έδωσε χώρο σε ανθρώπους, που εκ του αποτελέσματος, κρίθηκαν ανίκανοι να πάνε την Φλώρινα λίγο πιο μπροστά. Και το χειρότερο είναι οτι στην στασιμότητα αυτή συνέβαλλαν οι ιδιοι, ακόμα μια φορά, συμμετέχοντας στα πλανα και στα σχέδια των μη ικανών αρχόντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όλα αυτά γιατί??? Για τί υπερίσχυσε ο εγωισμός τους,....ο οποίος τους κατάταξε εκεί που ανήκουν.....βοηθητικοί, ορντινάντζες των μη ικανών...
Η Φλώρινα βιωνει τα χειρότερα χρόνια παρακμής απο κατι τέτοια μίζερα άτομα!!!! ο καθένας κάθεται και γράφει τον πόνο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήκατσε κι εσυ γράψε ...ποιος σου το απαγορεύει; δωρεάν είναι...τα δύο τελευταία σχόλια μου θύμισαν αυτό που είπε ...." η καλλιέργεια νοσηρών αντιλήψεων του στυλ "να ψοφήσει η...κατσίκα του διπλανού μου"...." αρκεί να μην φανεί η δικια σας..
Διαγραφή.Κάποτε σε μία έρημο ήταν ένα καραβανι με καμήλες .Η μία κοροιδευε την καμπουρα της άλλης μέχρι που ο καμηλιέρης απόρισε ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΜΠΟΥΡΕΣ ιδιες είναι ..αυτές τι μαλώνουν στην έρημο;;;......
.Αν καταλάβατε καταλάβατε ..ότι καταλάβατε...αν δεν καταλάβατε ...
.καληνύχτα έρχεται και η σειρά σας....