Μπαίνοντας στο κυλικείο του Θεάτρου Σοφούλη αντικρίζεις μία υπέροχη τοιχογραφία του ζωγράφου Γιώργου Σαλπιγγίδη με Έλληνες και ξένους ηθοποιούς. «Μόνο ωραία πράγματα θα συναντήσεις εδώ», λέει χαμογελώντας ο Κώστας Μελίδης. Ο ίδιος στα 28, κόντρα στο ρεύμα που θέλει πολλούς συνομηλίκους του να αναζητούν το μέλλον τους μακριά από τη χώρα με μία βαλίτσα στο χέρι, αποφάσισε να ασχοληθεί με έναν από τους πιο ιστορικούς χώρους πολιτισμού της πόλης. Η συζήτησή μας ξεκινά!
«Από την παιδική μου ηλικία στην Πτολεμαΐδα θυμάμαι ένα σπίτι γεμάτο ζεστασιά και κόσμο, πάντα φιλόξενο. Τα νόστιμα φαγητά της μητέρας μου. Εμένα να τρέχω σε κάθε γωνία του σπιτιού και να φτιάχνω ρόλους. Να υποχρεώνω τον αδελφό μου, τα ξαδέρφια μου και όλους μου τους φίλους, να κατεβαίνουμε στη γειτονιά και να τους σκηνοθετώ. Να τραγουδώ, να σκαρώνω πλάκες σε όλους και να με μαλώνει συνέχεια ο πατέρας μου. Όμορφες, ήρεμες και ξέγνοιαστες στιγμές με τον παππού μου. Αυτός μου έμαθε να κυνηγάω τα όνειρα μου και πάντα θα τον ευχαριστώ γι αυτό. Όπως και τους γονείς μου για όσα μου έχουν προσφέρει έως τώρα.
Μικρός ήμουν τρελοκομείο. Ήθελα να γίνω ηθοποιός ή τραγουδιστής και συμμετείχα σε όλες τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του σχολείου. Κάπου στο Λύκειο αποφάσισα ποιος θα ήθελα να είναι ο δρόμος μου. Σπούδασα βυζαντινό και έντεχνο τραγούδι και στα 18 μου πήρα την απόφαση να ασχοληθώ πιο ουσιαστικά. Ξεκίνησα στο θεατρικό εργαστήρι της ΧΑΝΘ, με τη Δέσποινα Σαρόγλου. Εκείνη με προέτρεψε και ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησα τις σπούδες μου στη δραματική σχολή.
Τα φοιτητικά μου χρόνια στη Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Ροντίδη θα μου μείνουν αξέχαστα. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να τα ξαναζήσω, σίγουρα θα το έκανα. Πολλές ώρες, πολλή δουλειά, πολλή κούραση αλλά ταυτόχρονα και τόση δημιουργικότητα. Ξεχωριστοί οι καθηγητές μου, τους οποίους και ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έμαθαν. Πολλοί και οι συμφοιτητές μου, με μερικούς από τους οποίους παραμένουμε ακόμα φίλοι.
Το φετινό καλοκαίρι μου έγινε η πρόταση από την Παυλίνα να ασχοληθώ με το Θέατρο Σοφούλη, έναν από τους πιο ιστορικούς χώρους στη Θεσσαλονίκη. Το 2006 εργάστηκα ως ηθοποιός στο συγκεκριμένο θέατρο, μια συνεργασία απόλυτα άψογη, κάτι το οποίο συνέβαλε πολύ θετικά στο να πάρω την απόφαση να αναλάβω την διεύθυνση προγράμματος και σπουδών.
Υπάρχει ταλέντο σε μεγάλο βαθμό από όλους τους ηθοποιούς του θεάτρου μας. Αυτό που με προβληματίζει όμως, σε γενικότερο πλαίσιο, στην εποχή μας είναι ότι δεν υπάρχει διάθεση να ανακαλύψουν όλες τις πτυχές του θεάτρου, και περιορίζονται μόνο στο κομμάτι του «φαίνεσθαι». Ένας ηθοποιός, οφείλει να είναι υπηρέτης του θεάτρου, με ό,τι συνεπάγεται αυτός ο ρόλος. Από το να βάφει τους τοίχους, μέχρι να ασχολείται με το οικονομικό κομμάτι μιας παράστασης. Αυτό φυσικά είναι κάτι που υπάρχει παντού, σε όλους τους θιάσους. Αισθάνομαι και εισπράττω πολλές φορές την έλλειψη της ομαδικότητας. Και το θέατρο, κακά τα ψέματα, είναι ένα ομαδικό άθλημα.
Οι παιδικές παραστάσεις έχουν πάρει το τελευταίο διάστημα ξανά την ανηφόρα. Είναι κάτι που με κάνει να χαμογελώ. Τα παιδιά πρέπει να έρχονται από νωρίς σε επαφή με το θέατρο. Η σωστή οργάνωση, η ομαδικότητα και η αγάπη απέναντι σε αυτό που καλούμαστε να δημιουργήσουμε είναι τα πιο κατάλληλα εφόδια για μια επιτυχημένη παράσταση. Το παιδικό θέατρο είναι ένα είδος θεάτρου που ακόμα αντιστέκεται στην κρίση. Δεν μπορείς, λοιπόν, παρά να είσαι απόλυτα δοτικός και συνεπής απέναντι σε ένα κοινό που στηρίζει ακόμα την προσπάθεια σου».
Τον ρωτάω τι θα συμβούλευε έναν 18χρονο που πριν από τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού του σκέφτεται να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεάτρου και τι έναν 25χρονο άνεργο ηθοποιό.
«Πλέον, σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχει ανασφάλεια. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν ανέκαθεν από τα δυσκολότερα σε επίπεδο εύρεσης εργασίας. Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει την επιλογή του και να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Από προσωπική εμπειρία θα έλεγα πως αν αγαπάς αυτό με το οποίο ασχολείσαι, η ζωή θα σε ανταμείψει. Όλοι γνωρίζουμε ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι ασταθής. Η έλλειψη εργασίας είναι αναμενόμενη, πολλές φορές και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Υπάρχει μεγάλη προσφορά και λιγότερη ζήτηση. Να μην σταματήσει, λοιπόν, να κυνηγά το όνειρο του. Και κυρίως, να μην επηρεάζεται από τις αντίξοες συνθήκες που χαρακτηρίζουν το επάγγελμα μας. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να ξενιτευτώ κι εγώ όπως πολλοί συνομήλικοί μου! Από τη βαλίτσα της μετανάστευσης, προτίμησα το ταξίδι του Θεάτρου.
Τι κάνει, όμως, τελικά ευτυχισμένο έναν 28χρονο στην Ελλάδα του σήμερα; «Είναι συνδυασμός. Σίγουρα το να ακολουθείς το όνειρο σου, είναι σημαντικό, πρέπει όμως και να βιοποριστείς. Το να συντηρείς τον εαυτό σου μέσα από την τέχνη, είναι το ιδανικό. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια. Ένας ηθοποιός, πολλές φορές αναγκάζεται να εργαστεί και σε άλλους τομείς, εκτός θεάτρου όπως έκανα κι εγώ πολλές φορές. Παρ’ όλα αυτά, αν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις και το κάνεις σωστά, υπάρχει η δυνατότητα να πετύχεις και στον οικονομικό τομέα», προσθέτει και μου δείχνει τους διαλόγους από το νέο εγχείρημα που ετοιμάζει.
«Ετοιμάζουμε μια διασκευή του γνωστού musical Sweeney Todd, στο οποίο υποδύομαι τον ομώνυμο ρόλο. Τη διασκευή υπογράφουν οι Έφη Σισμανίδου και Ντέπυ Ασληχανίδου, και τη σκηνοθεσία η Λένα Πετροπούλου. Η κινησιολογία είναι του Τάσου Παπαδόπουλου και η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Βαγγέλη Παρασκευά. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Νίκου Καλαιτζίδη. Στο έργο, εκτός από μένα ερμηνεύουν οι: Ντέπυ Ασληχανίδου, Άρης Βέβης, Άγγελος Ρούσσος, Έφη Σισμανίδου, Αργυρώ Τόλιου και Κωνσταντίνος Τσακίρης».
Info: Ο Κώστας Μελίδης έχει αναλάβει τη διεύθυνση προγράμματος και σπουδών στο Θέατρο Σοφούλη. Περισσότερα για τις παραστάσεις του Θεάτρου εδώ.
Κείμενο: Ευθύμιος Σαββάκης
Φωτογραφίες: Γιώργος Πλανάκης
Πηγή
«Από την παιδική μου ηλικία στην Πτολεμαΐδα θυμάμαι ένα σπίτι γεμάτο ζεστασιά και κόσμο, πάντα φιλόξενο. Τα νόστιμα φαγητά της μητέρας μου. Εμένα να τρέχω σε κάθε γωνία του σπιτιού και να φτιάχνω ρόλους. Να υποχρεώνω τον αδελφό μου, τα ξαδέρφια μου και όλους μου τους φίλους, να κατεβαίνουμε στη γειτονιά και να τους σκηνοθετώ. Να τραγουδώ, να σκαρώνω πλάκες σε όλους και να με μαλώνει συνέχεια ο πατέρας μου. Όμορφες, ήρεμες και ξέγνοιαστες στιγμές με τον παππού μου. Αυτός μου έμαθε να κυνηγάω τα όνειρα μου και πάντα θα τον ευχαριστώ γι αυτό. Όπως και τους γονείς μου για όσα μου έχουν προσφέρει έως τώρα.
Μικρός ήμουν τρελοκομείο. Ήθελα να γίνω ηθοποιός ή τραγουδιστής και συμμετείχα σε όλες τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του σχολείου. Κάπου στο Λύκειο αποφάσισα ποιος θα ήθελα να είναι ο δρόμος μου. Σπούδασα βυζαντινό και έντεχνο τραγούδι και στα 18 μου πήρα την απόφαση να ασχοληθώ πιο ουσιαστικά. Ξεκίνησα στο θεατρικό εργαστήρι της ΧΑΝΘ, με τη Δέσποινα Σαρόγλου. Εκείνη με προέτρεψε και ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησα τις σπούδες μου στη δραματική σχολή.
Τα φοιτητικά μου χρόνια στη Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Ροντίδη θα μου μείνουν αξέχαστα. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να τα ξαναζήσω, σίγουρα θα το έκανα. Πολλές ώρες, πολλή δουλειά, πολλή κούραση αλλά ταυτόχρονα και τόση δημιουργικότητα. Ξεχωριστοί οι καθηγητές μου, τους οποίους και ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έμαθαν. Πολλοί και οι συμφοιτητές μου, με μερικούς από τους οποίους παραμένουμε ακόμα φίλοι.
Το φετινό καλοκαίρι μου έγινε η πρόταση από την Παυλίνα να ασχοληθώ με το Θέατρο Σοφούλη, έναν από τους πιο ιστορικούς χώρους στη Θεσσαλονίκη. Το 2006 εργάστηκα ως ηθοποιός στο συγκεκριμένο θέατρο, μια συνεργασία απόλυτα άψογη, κάτι το οποίο συνέβαλε πολύ θετικά στο να πάρω την απόφαση να αναλάβω την διεύθυνση προγράμματος και σπουδών.
Υπάρχει ταλέντο σε μεγάλο βαθμό από όλους τους ηθοποιούς του θεάτρου μας. Αυτό που με προβληματίζει όμως, σε γενικότερο πλαίσιο, στην εποχή μας είναι ότι δεν υπάρχει διάθεση να ανακαλύψουν όλες τις πτυχές του θεάτρου, και περιορίζονται μόνο στο κομμάτι του «φαίνεσθαι». Ένας ηθοποιός, οφείλει να είναι υπηρέτης του θεάτρου, με ό,τι συνεπάγεται αυτός ο ρόλος. Από το να βάφει τους τοίχους, μέχρι να ασχολείται με το οικονομικό κομμάτι μιας παράστασης. Αυτό φυσικά είναι κάτι που υπάρχει παντού, σε όλους τους θιάσους. Αισθάνομαι και εισπράττω πολλές φορές την έλλειψη της ομαδικότητας. Και το θέατρο, κακά τα ψέματα, είναι ένα ομαδικό άθλημα.
Οι παιδικές παραστάσεις έχουν πάρει το τελευταίο διάστημα ξανά την ανηφόρα. Είναι κάτι που με κάνει να χαμογελώ. Τα παιδιά πρέπει να έρχονται από νωρίς σε επαφή με το θέατρο. Η σωστή οργάνωση, η ομαδικότητα και η αγάπη απέναντι σε αυτό που καλούμαστε να δημιουργήσουμε είναι τα πιο κατάλληλα εφόδια για μια επιτυχημένη παράσταση. Το παιδικό θέατρο είναι ένα είδος θεάτρου που ακόμα αντιστέκεται στην κρίση. Δεν μπορείς, λοιπόν, παρά να είσαι απόλυτα δοτικός και συνεπής απέναντι σε ένα κοινό που στηρίζει ακόμα την προσπάθεια σου».
Τον ρωτάω τι θα συμβούλευε έναν 18χρονο που πριν από τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού του σκέφτεται να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεάτρου και τι έναν 25χρονο άνεργο ηθοποιό.
«Πλέον, σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχει ανασφάλεια. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν ανέκαθεν από τα δυσκολότερα σε επίπεδο εύρεσης εργασίας. Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει την επιλογή του και να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Από προσωπική εμπειρία θα έλεγα πως αν αγαπάς αυτό με το οποίο ασχολείσαι, η ζωή θα σε ανταμείψει. Όλοι γνωρίζουμε ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι ασταθής. Η έλλειψη εργασίας είναι αναμενόμενη, πολλές φορές και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Υπάρχει μεγάλη προσφορά και λιγότερη ζήτηση. Να μην σταματήσει, λοιπόν, να κυνηγά το όνειρο του. Και κυρίως, να μην επηρεάζεται από τις αντίξοες συνθήκες που χαρακτηρίζουν το επάγγελμα μας. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να ξενιτευτώ κι εγώ όπως πολλοί συνομήλικοί μου! Από τη βαλίτσα της μετανάστευσης, προτίμησα το ταξίδι του Θεάτρου.
Τι κάνει, όμως, τελικά ευτυχισμένο έναν 28χρονο στην Ελλάδα του σήμερα; «Είναι συνδυασμός. Σίγουρα το να ακολουθείς το όνειρο σου, είναι σημαντικό, πρέπει όμως και να βιοποριστείς. Το να συντηρείς τον εαυτό σου μέσα από την τέχνη, είναι το ιδανικό. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια. Ένας ηθοποιός, πολλές φορές αναγκάζεται να εργαστεί και σε άλλους τομείς, εκτός θεάτρου όπως έκανα κι εγώ πολλές φορές. Παρ’ όλα αυτά, αν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις και το κάνεις σωστά, υπάρχει η δυνατότητα να πετύχεις και στον οικονομικό τομέα», προσθέτει και μου δείχνει τους διαλόγους από το νέο εγχείρημα που ετοιμάζει.
«Ετοιμάζουμε μια διασκευή του γνωστού musical Sweeney Todd, στο οποίο υποδύομαι τον ομώνυμο ρόλο. Τη διασκευή υπογράφουν οι Έφη Σισμανίδου και Ντέπυ Ασληχανίδου, και τη σκηνοθεσία η Λένα Πετροπούλου. Η κινησιολογία είναι του Τάσου Παπαδόπουλου και η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Βαγγέλη Παρασκευά. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Νίκου Καλαιτζίδη. Στο έργο, εκτός από μένα ερμηνεύουν οι: Ντέπυ Ασληχανίδου, Άρης Βέβης, Άγγελος Ρούσσος, Έφη Σισμανίδου, Αργυρώ Τόλιου και Κωνσταντίνος Τσακίρης».
Info: Ο Κώστας Μελίδης έχει αναλάβει τη διεύθυνση προγράμματος και σπουδών στο Θέατρο Σοφούλη. Περισσότερα για τις παραστάσεις του Θεάτρου εδώ.
Κείμενο: Ευθύμιος Σαββάκης
Φωτογραφίες: Γιώργος Πλανάκης
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.