Credo quia absurdum: Πιστεύω γιατί είναι παράλογο

του Χρήστου Γιαπράκη

“ Ἡ φύσις οὐδὲν μάτην ποιεῖ”. Προίκισε τα όντα το καθένα με έναν ιδιαίτερο εξοπλισμό. Άλλο για να εξασφαλίζει τα απαραίτητα για τη ζωή, άλλο για να προφυλάσσεται από τις καιρικές συνθήκες, άλλο για να σώζεται από φονικές επιθέσεις άλλων δυνατότερων όντων. Τον άνθρωπο μόνο τον εφοδίασε με το λογικό, την ικανότητα να σκέπτεται, να επινοεί, να συνθέτει, να αξιολογεί και έτσι να γίνει όχι μόνο το δυνατότερο απ’ όλα τα όντα αλλά και να δημιουργεί εκπληκτικούς πολιτισμούς. Ως λογικά σκεπτόμενο ον ο άνθρωπος θα έπρεπε να ερμηνεύει σωστά και να προσεγγίζει το καθετί αντικειμενικά, και έτσι να δημιουργούνται πρόσφορες συνθήκες για αρμονική συμβίωση μέσα στους κόλπους κάθε κοινωνικού συνόλου. Ωστόσο η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο.
Εκεί που όμως η διάψευση αυτή είναι εντυπωσιακή είναι στο επίπεδο των ηγετικών ομάδων των εκάστοτε διεκδικητών της εξουσίας. Το τι λένε, τι υπόσχονται, ποιες προσδοκίες καλλιεργούν, δεν περιγράφεται. Άλλα υπόσχονται προεκλογικά και εντελώς διαφορετικά σχεδιάζουν και προσπαθούν να επιβάλλουν ως αναγκαία μετά την υφαρπαγή της ψήφου. Τα πιο παράλογα πράγματα μπορεί να αναγκασθεί να υποστεί ο πολλές φορές προδομένος πολίτης. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που τα παράλογα να τα αποδέχεται, να τα εσωτερικεύει: credo quia absurdum.
Δύο απορίες και ερωτήματα γεννιούνται στον καθένα εδώ. Γιατί πολιτεύονται αυτοί οι άνθρωποι και ακολουθούν έπειτα τέτοιου είδους πρακτικές το ένα και γιατί επανειλημμένα ο πολίτης εγκλωβίζεται σ’ αυτό τον υποσχεσιολογικό οχετό των εκάστοτε σωτήρων του;
Αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό και είχα σταματήσει να τις καταγράφω. Όχι γιατί πίστεψα πως οι σωτήρες θα σταματήσουν να επιτελούν συνεχώς το “εθνοσωτήριο” έργο τους. Ποιος μπορεί να δεχθεί όμως ότι ”ο τρώσας και ιάσεται” (αυτός που προξένησε την πληγή θα τη γιατρέψει); Ούτε με καθησύχασε η “συμβολή” του εξ αριστερών εξαπτέρυγου στην εκ νέου σωτηρία της πατρίδας. Ποιος δεν κατάλαβε ότι η παρουσία αυτή, αν δεν ήταν κάτι άλλο, ήταν το νομιμοποιητικό άλλοθι των θιασωτών της σωτηρίας; (Και ο ΔΗΜΑΡατος, βασιλιάς της Σπάρτης, στο τέλος αυτομόλησε, εγκατέλειψε την Ελλάδα και πήγε στην αυλή του Πέρση Βασιλιά, που ρύθμιζε τότε τα πράγματα της αρχαίας Ελλάδας.)
Ο ρόλος των ηγετών πρέπει να είναι και παιδαγωγικός. Να καθοδηγούν τον πολίτη, να τον προσγειώνουν όταν ξεφεύγει από τα όριά του (που ήταν τότε, αφού λένε πως μαζί τα τρώγαμε), να ανορθώνουν το ηθικό του όταν αρχίζει χωρίς οράματα να απελπίζεται και όχι να τον τιμωρούν μόνο με μέτρα εισπρακτικά, επώδυνα, ληστρικά.
Αναρωτιέται κανείς σε τι λοιπόν αποσκοπεί η παρουσία τους στην πολιτική σκηνή; Ανεχόμενοι τους ξένους να προσβάλλουν την αξιοπρέπεια της χώρας, υπονομεύουν και υποθηκεύουν το μέλλον των νέων γενεών (χωρίς να διαβάζουν αυτά που υπογράφουν), εξευτελίζουν ένα περήφανο λαό, εξαρτούν τη χώρα συνεχώς με εκβιαστικά διλήμματα (καταστροφή ή σωτηρία;).
Μια σωτηρία όμως που δεν φαίνεται πουθενά. Και δεν πρόκειται αυτό να γίνει γιατί τα μέτρα αυτά δοκιμάστηκαν “κατά συρροή και εξακολούθηση” και είχαν παντού τα ίδια αποτελέσματα. Φτωχοποίηση, εξαθλίωση, υποταγή και εξάρτηση.
Όλα αυτά δεν τα νιώθουν οι αρχηγοί, δεν τους αγγίζει η αγωνία και η ανασφάλεια των πολιτών; Η εξουσία είναι αυτοσκοπός; Παράλογα παράλογα (η επανάληψη δεν είναι λάθος) για το μέλλον της χώρας μας στην κρίσιμη αυτή ώρα να γίνονται όλα αυτά.