Από ηγέτες; Έχει γεμίσει ο τόπος. Ηγέτες πάσης φύσεως: Πολιτικοί, Θρησκευτικοί, Πνευματικοί. Σήμερα οι «Μεγάλοι» Ηγέτες αυτού του τόπου είναι οι Πρόεδροι (Κομμάτων, Συλλόγων, Φορέων), οι Προϊστάμενοι (Υπηρεσιών, Διευθύνσεων, Τμημάτων), οι Διευθυντές (Γραφείων, Σχολείων) και είναι αιρετοί, τοποθετημένοι, αξιολογημένοι, εγκάθετοι, καρεκλοκένταυροι ή αν είμαστε τυχεροί είναι απλά σπουδαίοι.
Θέλω να αναλύσω και να ενσκήψω στην τελευταία κατηγορία, στους Διευθυντές Σχολείων.
Πότε και από ποιους αναγνωρίζεται ο Διευθυντής Σχολείου ως φύσει ή ως θέσει ηγέτης;
Ο φύσει ηγέτης είναι ο άνθρωπος ο οποίος δεν διεκδίκησε ποτέ τη θέση εξουσίας για το επίδομα θέσης, ούτε για να βαυκαλίζεται, αλλά κυρίως γιατί δεν θεωρεί ότι η καρέκλα αυτή είναι η πρώτη στην πυραμίδα της εξουσίας, (διευθυντής σχολείου, μετά σχολικός σύμβουλος, αργότερα προϊστάμενος διεύθυνσης και προϊστάμενος περιφερειακής διεύθυνσης, έπειτα σίγουρα υψηλά ιστάμενος συνδικαλιστής, ακολούθως δημοτικός σύμβουλος και τέλος η κορωνίδα της εξουσίας να εκλεγεί βουλευτής αλλά και γιατί όχι πρωθυπουργός. Όλοι από τα χαμηλά δεν ξεκίνησαν); Τον έβαλε η τύχη, η ιστορία ή η αξιολόγηση στην καρέκλα του και ο ίδιος, μάλλον είχε ξυπνήσει κάποιο πρωινό με ένα όραμα: Να συμβάλλει κατά το μέγιστο στην παιδαγωγική και εκπαιδευτική διαδικασία και μόνο.
Αναγκάστηκε να αξιολογηθεί για τα τυπικά και τα ουσιαστικά του προσόντα (έτσι τα είπαν οι μεγάλοι εμπνευστές των γραπτών και προφορικών εξετάσεων για τα στελέχη εκπαίδευσης). Θα κλείσει το μάτι στις «αξιοσέβαστες» επιτροπές, γράφοντας και λέγοντας ακριβώς αυτά που θέλουν να διαβάσουν και να ακούσουν, όμως ξέρει ό,τι οι αξιολογητές του δεν ξέρουν, πως η πορεία προς την ευτυχία αυτών που τους αφορά η λειτουργία του σχολείου θα καθοριστεί από την αγάπη του και τον αλτρουισμό του.
Είναι ο άνθρωπος που αναγνωρίζει πάντα τις αδυναμίες του. Δεν επιθυμεί να τον αποκαλούν κ. Διευθυντά, μάλλον προτιμά το μικρό του όνομα, είναι πολύ καλός ακροατής, θέλει πολύ να γνωρίσει τους μαθητές του έναν προς ένα. Είναι αυτός που συνεργάζεται με τους καθηγητές του, με τους προϊσταμένους του, με τους μαθητές του και στα δύσκολα τους προστατεύει, τους υπερασπίζεται και αναλαμβάνει την ευθύνη, για να μην τους εκθέσει.
Ο θέσει ηγέτης… Αχ αυτός ο άνθρωπος…
Είναι διαπιστευμένος για τη θέση του, γιατί έχει αξιολογηθεί μεταξύ άλλων για αυτήν και θα μας το υπενθυμίζει κάθε φορά που θα νιώθει ανασφάλεια. Βέβαια μελέτησε πολύ για διασφαλίσει την επιτυχία του, ακολουθώντας το καθιερωμένο από το σχολείο σύστημα της παπαγαλίας και της μη κατανόησης, γιατί αν καταλάβαινε τί αηδίες διαβάζει, δεν θα δεχόταν να συμμετάσχει στην αξιολόγηση.
Αφού πετύχει στις εξετάσεις του καμαρώνει στον καθρέφτη και ξεστομίζει ένα «φτου σου» για να μην βασκαθεί. Έπειτα έρχεται με φόρα στο μαγαζάκι – σχολείο και κάθεται στην καρέκλα του μηδενίζοντας κάθε προηγούμενη προσπάθεια του προκατόχου της, λέγοντας ότι ποσώς τον ενδιαφέρει τι έχει γίνει στο παρελθόν (εννοώντας τα κακώς κείμενα, αλλά εποφθαλμιώντας να διαγραφούν από τη μνήμη όλων, τα καλώς πεπραγμένα). Είναι επίσης στην αρχή φιλικός, πολύ φιλικός και βολιδοσκοπεί να βρει ανάμεσα στο ποίμνιό του, τους «καλούς συνεργάτες» (έτσι αποκαλεί αυτούς που θα του βγάζουν όλη τη δουλειά), για τους οποίους βέβαια έχει φροντίσει να ενημερωθεί πριν κάνει την εμφάνισή του και σκοπεύει να τους αφανίσει στην πορεία, για να μην φανεί η αχρηστία του.
Φυσικά και δεν έχει ιδέα για το πώς οδηγείται ένα σχολείο, από τα στελέχη του, να κάνει θαύματα. Θαύματα παιδαγωγικά, εκπαιδευτικά, θαύματα διοικητικά. Παρουσιάζεται ως παντογνώστης και επιδεικνύει κρατώντας περιφερόμενος ή αφήνοντας πάνω στο γραφείο του τις τελευταίες εκδόσεις λειτουργίας και διοίκησης σχολικής μονάδας, για να τρομοκρατήσει όσους έχουν ενδιαφερθεί ελάχιστα να διαβάσουν αυτά τα στείρα κείμενα, των οποίων η δομή μπορεί να ταιριάξει σε στρατόπεδα, φυλακές και γενικά σε ιδρύματα όπου συνωστίζεται πληθυσμός δίχως ίχνος ανθρωπιστικού σκοπού – τέλους.
Είναι ευγενικός και έχει τρόπους. Μόνο που αυτή η ευγένεια προωθείται από το λαρύγγι του και όχι από την ψυχή του, γιατί πιθανώς το οικογενειακό του περιβάλλον τον υποχρέωνε σε καλές συμπεριφορές όταν τον μεγάλωνε και τον ευνούχιζε μην τυχόν και γίνει καλύτερος και σκεπτόμενος άνθρωπος. Εξασκεί με το ζόρι την γοητεία του όχι γιατί έχει κάποιο ίχνος από αυτήν, αλλά γιατί θεωρεί πως όποιος έχει μια θέση εξουσίας, πρέπει να βάζει όλα τα όπλα στο τραπέζι. Άσε που όλο και κάποιο θύμα μπορεί να βρεθεί, για να το καταβροχθίσει ως χάπι για τη λίμπιντο. Είναι υποχθόνιος γιατί χαμογελάει και δείχνει συγκαταβατικός, διευκολύνει τους αγαπητούς συναδέλφους του, αλλά έχει, στα κλειδωμένα συρτάρια του, τεφτέρι στο οποίο σημειώνει πότε και ποια χάρη έκανε σε ποιον, για να μπορέσει να επανέλθει και να χειριστεί τον ίδιο αγαπητό συνάδελφο.
Είναι προσιτός στους μαθητές, στην αρχή, κάνοντας πράξη αυτό που διάβασε στα εγχειρίδιά του λέγοντας τους την κλασική πια φράση «η πόρτα του γραφείου μου, θα είναι ανοιχτή πάντα για εσάς». Κατά βάθος δεν την θέλει ανοιχτή την πόρτα, ούτε του γραφείου του, μα κυρίως της ψυχής του και είναι αυτό το μεγάλο του μυστικό που πρώτοι θα ανακαλύψουν οι μαθητές και θα τον προκαλέσουν με κίνδυνο να αποκαλυφθεί. Τα πρώτα «προβλήματα συμπεριφοράς» θα τα «αφήσει να περάσουν έτσι» και θα φροντίσει να επισημάνει την χάρη που έδωσε, ως Πόντιος Πιλάτος, στους «μετανοημένους ταραξίες» του στρατοπέδου… ουπς του σχολείου… μπερδεύτηκε! Τα παιδιά όμως δεν χαρίζονται σε κανέναν και κυρίως δεν περιμένουν να τα συνεπάρει ο θέσει ηγέτης, ο οποίος θα φροντίσει να τον φοβούνται, αφού δεν μπορούν να τον σέβονται.
Σε λίγο χρόνο θα αρχίσει να εφαρμόζει, βάσει εγχειριδίου πάντα, όλες τις μεθόδους που του επιτρέπει το σύστημα για να εμπεδώσουν οι μαθητές την αγαστή συμπεριφορά εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Η αποβολή είναι κάτι σαν το αγαπημένο του φαγητό. Αποβολές παντού, από μια μέρα μέχρι όσες χρειάζονται για να συμμορφωθεί ο μελλοντικός εγκληματίας – μαθητής. Φυσικά και δεν πετυχαίνει τίποτα και αφού ο ξυλοδαρμός δεν εμπεριέχεται στις τυπικές κυρώσεις, σφίγγει τα δόντια και συγκρατεί τον θυμό του. Μην καταστρέψει την εικόνα του και την καριέρα του μπρε για μερικά κωλόπαιδα, όπως τα αποκαλεί.
Ο φύσει και ο θέσει ηγέτης θα μείνουν στην ιστορία. Όλη η σχολική κοινότητα θα τους θυμάται για διαφορετικούς λόγους φυσικά. Πάντως και οι δύο, στο τέλος κάθε μέρας γράφουν στο ημερολόγιο του σχολείου «Το σχολείο λειτούργησε κανονικά», ο πρώτος χαμογελαστός και από αγάπη, ο δεύτερος ψωροπερήφανος και από τυπικότητα.
Ερμιόνη,
κόρη του Μενέλαου και της Ελένης
Θέλω να αναλύσω και να ενσκήψω στην τελευταία κατηγορία, στους Διευθυντές Σχολείων.
Πότε και από ποιους αναγνωρίζεται ο Διευθυντής Σχολείου ως φύσει ή ως θέσει ηγέτης;
Ο φύσει ηγέτης είναι ο άνθρωπος ο οποίος δεν διεκδίκησε ποτέ τη θέση εξουσίας για το επίδομα θέσης, ούτε για να βαυκαλίζεται, αλλά κυρίως γιατί δεν θεωρεί ότι η καρέκλα αυτή είναι η πρώτη στην πυραμίδα της εξουσίας, (διευθυντής σχολείου, μετά σχολικός σύμβουλος, αργότερα προϊστάμενος διεύθυνσης και προϊστάμενος περιφερειακής διεύθυνσης, έπειτα σίγουρα υψηλά ιστάμενος συνδικαλιστής, ακολούθως δημοτικός σύμβουλος και τέλος η κορωνίδα της εξουσίας να εκλεγεί βουλευτής αλλά και γιατί όχι πρωθυπουργός. Όλοι από τα χαμηλά δεν ξεκίνησαν); Τον έβαλε η τύχη, η ιστορία ή η αξιολόγηση στην καρέκλα του και ο ίδιος, μάλλον είχε ξυπνήσει κάποιο πρωινό με ένα όραμα: Να συμβάλλει κατά το μέγιστο στην παιδαγωγική και εκπαιδευτική διαδικασία και μόνο.
Αναγκάστηκε να αξιολογηθεί για τα τυπικά και τα ουσιαστικά του προσόντα (έτσι τα είπαν οι μεγάλοι εμπνευστές των γραπτών και προφορικών εξετάσεων για τα στελέχη εκπαίδευσης). Θα κλείσει το μάτι στις «αξιοσέβαστες» επιτροπές, γράφοντας και λέγοντας ακριβώς αυτά που θέλουν να διαβάσουν και να ακούσουν, όμως ξέρει ό,τι οι αξιολογητές του δεν ξέρουν, πως η πορεία προς την ευτυχία αυτών που τους αφορά η λειτουργία του σχολείου θα καθοριστεί από την αγάπη του και τον αλτρουισμό του.
Είναι ο άνθρωπος που αναγνωρίζει πάντα τις αδυναμίες του. Δεν επιθυμεί να τον αποκαλούν κ. Διευθυντά, μάλλον προτιμά το μικρό του όνομα, είναι πολύ καλός ακροατής, θέλει πολύ να γνωρίσει τους μαθητές του έναν προς ένα. Είναι αυτός που συνεργάζεται με τους καθηγητές του, με τους προϊσταμένους του, με τους μαθητές του και στα δύσκολα τους προστατεύει, τους υπερασπίζεται και αναλαμβάνει την ευθύνη, για να μην τους εκθέσει.
Ο θέσει ηγέτης… Αχ αυτός ο άνθρωπος…
Είναι διαπιστευμένος για τη θέση του, γιατί έχει αξιολογηθεί μεταξύ άλλων για αυτήν και θα μας το υπενθυμίζει κάθε φορά που θα νιώθει ανασφάλεια. Βέβαια μελέτησε πολύ για διασφαλίσει την επιτυχία του, ακολουθώντας το καθιερωμένο από το σχολείο σύστημα της παπαγαλίας και της μη κατανόησης, γιατί αν καταλάβαινε τί αηδίες διαβάζει, δεν θα δεχόταν να συμμετάσχει στην αξιολόγηση.
Αφού πετύχει στις εξετάσεις του καμαρώνει στον καθρέφτη και ξεστομίζει ένα «φτου σου» για να μην βασκαθεί. Έπειτα έρχεται με φόρα στο μαγαζάκι – σχολείο και κάθεται στην καρέκλα του μηδενίζοντας κάθε προηγούμενη προσπάθεια του προκατόχου της, λέγοντας ότι ποσώς τον ενδιαφέρει τι έχει γίνει στο παρελθόν (εννοώντας τα κακώς κείμενα, αλλά εποφθαλμιώντας να διαγραφούν από τη μνήμη όλων, τα καλώς πεπραγμένα). Είναι επίσης στην αρχή φιλικός, πολύ φιλικός και βολιδοσκοπεί να βρει ανάμεσα στο ποίμνιό του, τους «καλούς συνεργάτες» (έτσι αποκαλεί αυτούς που θα του βγάζουν όλη τη δουλειά), για τους οποίους βέβαια έχει φροντίσει να ενημερωθεί πριν κάνει την εμφάνισή του και σκοπεύει να τους αφανίσει στην πορεία, για να μην φανεί η αχρηστία του.
Φυσικά και δεν έχει ιδέα για το πώς οδηγείται ένα σχολείο, από τα στελέχη του, να κάνει θαύματα. Θαύματα παιδαγωγικά, εκπαιδευτικά, θαύματα διοικητικά. Παρουσιάζεται ως παντογνώστης και επιδεικνύει κρατώντας περιφερόμενος ή αφήνοντας πάνω στο γραφείο του τις τελευταίες εκδόσεις λειτουργίας και διοίκησης σχολικής μονάδας, για να τρομοκρατήσει όσους έχουν ενδιαφερθεί ελάχιστα να διαβάσουν αυτά τα στείρα κείμενα, των οποίων η δομή μπορεί να ταιριάξει σε στρατόπεδα, φυλακές και γενικά σε ιδρύματα όπου συνωστίζεται πληθυσμός δίχως ίχνος ανθρωπιστικού σκοπού – τέλους.
Είναι ευγενικός και έχει τρόπους. Μόνο που αυτή η ευγένεια προωθείται από το λαρύγγι του και όχι από την ψυχή του, γιατί πιθανώς το οικογενειακό του περιβάλλον τον υποχρέωνε σε καλές συμπεριφορές όταν τον μεγάλωνε και τον ευνούχιζε μην τυχόν και γίνει καλύτερος και σκεπτόμενος άνθρωπος. Εξασκεί με το ζόρι την γοητεία του όχι γιατί έχει κάποιο ίχνος από αυτήν, αλλά γιατί θεωρεί πως όποιος έχει μια θέση εξουσίας, πρέπει να βάζει όλα τα όπλα στο τραπέζι. Άσε που όλο και κάποιο θύμα μπορεί να βρεθεί, για να το καταβροχθίσει ως χάπι για τη λίμπιντο. Είναι υποχθόνιος γιατί χαμογελάει και δείχνει συγκαταβατικός, διευκολύνει τους αγαπητούς συναδέλφους του, αλλά έχει, στα κλειδωμένα συρτάρια του, τεφτέρι στο οποίο σημειώνει πότε και ποια χάρη έκανε σε ποιον, για να μπορέσει να επανέλθει και να χειριστεί τον ίδιο αγαπητό συνάδελφο.
Είναι προσιτός στους μαθητές, στην αρχή, κάνοντας πράξη αυτό που διάβασε στα εγχειρίδιά του λέγοντας τους την κλασική πια φράση «η πόρτα του γραφείου μου, θα είναι ανοιχτή πάντα για εσάς». Κατά βάθος δεν την θέλει ανοιχτή την πόρτα, ούτε του γραφείου του, μα κυρίως της ψυχής του και είναι αυτό το μεγάλο του μυστικό που πρώτοι θα ανακαλύψουν οι μαθητές και θα τον προκαλέσουν με κίνδυνο να αποκαλυφθεί. Τα πρώτα «προβλήματα συμπεριφοράς» θα τα «αφήσει να περάσουν έτσι» και θα φροντίσει να επισημάνει την χάρη που έδωσε, ως Πόντιος Πιλάτος, στους «μετανοημένους ταραξίες» του στρατοπέδου… ουπς του σχολείου… μπερδεύτηκε! Τα παιδιά όμως δεν χαρίζονται σε κανέναν και κυρίως δεν περιμένουν να τα συνεπάρει ο θέσει ηγέτης, ο οποίος θα φροντίσει να τον φοβούνται, αφού δεν μπορούν να τον σέβονται.
Σε λίγο χρόνο θα αρχίσει να εφαρμόζει, βάσει εγχειριδίου πάντα, όλες τις μεθόδους που του επιτρέπει το σύστημα για να εμπεδώσουν οι μαθητές την αγαστή συμπεριφορά εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Η αποβολή είναι κάτι σαν το αγαπημένο του φαγητό. Αποβολές παντού, από μια μέρα μέχρι όσες χρειάζονται για να συμμορφωθεί ο μελλοντικός εγκληματίας – μαθητής. Φυσικά και δεν πετυχαίνει τίποτα και αφού ο ξυλοδαρμός δεν εμπεριέχεται στις τυπικές κυρώσεις, σφίγγει τα δόντια και συγκρατεί τον θυμό του. Μην καταστρέψει την εικόνα του και την καριέρα του μπρε για μερικά κωλόπαιδα, όπως τα αποκαλεί.
Ο φύσει και ο θέσει ηγέτης θα μείνουν στην ιστορία. Όλη η σχολική κοινότητα θα τους θυμάται για διαφορετικούς λόγους φυσικά. Πάντως και οι δύο, στο τέλος κάθε μέρας γράφουν στο ημερολόγιο του σχολείου «Το σχολείο λειτούργησε κανονικά», ο πρώτος χαμογελαστός και από αγάπη, ο δεύτερος ψωροπερήφανος και από τυπικότητα.
Ερμιόνη,
κόρη του Μενέλαου και της Ελένης
Στο σύγχρονο ΜΑΝΑGEMENT ηγέτης δεν είναι ο εξουσιαστής ή ο ηγεμόνας, επί όλων των ζητημάτων κι επί πάντων κι επί πασών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗγέτης είναι ο καθοδηγητής, που βγαίνει μπροστά χρονικά πρώτος και ανοίγει δρόμους,δείχνει λύσεις.
Ηγέτης είναι ο κώουτς, που ξέρει να κουμαντάρει την ομάδα, ηγέτης είναι ο γνώστης,ο ηγήτωρ γνώμης.
Οι ηγεσίες έπειτα αναφέρονται σε τομείς, σε ομάδες σε υποσύνολα ή ακόμα και σε επιχειρήσεις.
Ο κάθε μιρός φεουδαρχίσκος ποτέ δεν ήταν ηγέτης
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ;
ΑπάντησηΔιαγραφή